چراییتوجه به جوانیجمعیت و خانواده
امیرحسین روان| بازار کسب و کار |حدود پانزده درصد از جمعیت جهان با معلولیت زندگی می کنند و آمار بین المللی نشان می دهد که بیش از ۱ میلیارد نفر در سراسر جهان دارای معلولیت هستند، و آیا تاکنون رفاه عمومی برای استفاده این طیف از مجامع شهری وجود داشته است؟ و آیا این حد از پرداختن به شهروندان معلول در سراسر دنیا کافی بنظر می رسد؟ رفاه حال عمومی شهروندان که یکی از بزرگترین دغدغه های برنامه ریزان شهری است چگونه این کاربران را با ارائه خدماتش مشعوف می سازد و آیا یک فرد و یک شهروندی که از لحاظ جسمی دچار نوعی محدودیت است، می تواند بطور عادی به امورات اجتماعی خود در شهر بپردازد؟
نکته حائز اهمیت این است که یک برنامه ریز شهر بایستی با عینک این افراد به شهر بنگرد تا واقعیت های طراحی آتی برای معابر و حمل و نقل عمومی، پارک ها، دسترسی های اختصاصی در مجامع محلی شهر، و فضاهای شهری مبرهن گردند.
چه بسا فکر کردن به اینکه از خود این افراد برای مشارکت در تصمیم گیری استفاده شود تا مهمترین و اصلی ترین موانع در یک طراحی مطلوب لحاظ گردد، خالی از لطف نیست.
عدم دسترسی به محیط های مختلف شهری در بسیاری از نقاط شهری، مانعی برای مشارکت این افراد عمل است و بدیهی است که دست افراد دارای معلولیت در توسعه اقتصادی و اجتماعی شهرها و محله ها دخیل نیست و این افرادبا کمبود گسترده دسترسی به محیط های طراحی شده شهری اعم از سینماها، متروها، فرهنگسراها، و… مواجه هستند. ازخیابان ها و پیاده روها گرفته تا ساختمان ها و فضاهای عمومی و خدمات اولیه شهری مانند مراکز بهداشت، آموزش، حمل و نقل همه و همه نیازمند نوعی تغییر نگرش در اجرای طراحی جهت استفاده اضطراری خواهند بود.
البته این بدان معنا نیست که در ورودی بازارها و مراکز خرید سطح شیبدار برای استفاده یک شهروند با صندلی چرخدار وجود ندارد اما مهم این است که آیا این فرد بدون کمک دیگران و بخودی خود می تواند شیب بسیار لغزنده و تیزی را که بسختی می توان روی آن قدم از قدم برداشت را طی کند یا همین موانع عبوری سطح شهر باعث انزوای فردی این اشخاص خواهد شد؟
جمله کلیشه‌های منفی و نبود فضای متناسب جهت حضور آنان کمک به طرد و به حاشیه راندن افراد دارای معلولیت در شهرها می کند که اگر آنی و کمتر از آنی به نیاز استفاده از فضاهای مناسب سازی شده شهری بیندیشیم، با کمترین تغییرات می توانیم شهری مناسب سازی شده تری را تصور کنیم که برنامه ریزان شهری اش توسط عموم جامعه ستوده می شوند.
معلولان بدلیل برنامه ریزی و تصمیمات طراحی موردی گاهی مجبور به طرد اجتماعی و بی تفاوتی اجتماعی شده اند. گنجاندن معلولیت در بافت های توسعه شهری ومحیط های شهری، زیرساخت‌ها، تأسیسات و خدمات می‌توانند باعث شود طیف خاصی از جامعه فعال شوند و تداوم مشارکت و شمول همه اعضا جامعه منتج به یکپارچگی توسعه شهری پایدار می گردد.
گاهی برنامه ریزی قبلی نیازمند بازنگری جدی است و توسعه رویکردهای برنامه ریزی قوی برای شمول و برابری که منعکس کننده تنوع حضور در سنین، جنسیت و فرهنگ است، به شدت مورد نیاز است. معلولیت، دسترسی و توسعه شهری پایدار کاملاً مرتبط ند و این نیاز را علی الخصوص برنامه ریزان شهری خوب می شناسند.
نکته مهم برای سیاست گذاران و دست اندرکاران توسعه شهری و همچنین کسانی که در زمینه معلولیت کار می کنند برای بررسی پیشرفت فعلی و در نظر گرفتن فرصتهایی که بایستی برای تغییر در نظر گرفته شوند پایه های توسعه شهری پایدار آینده را مستحکم تر می کند و با این بینش زیرساخت‌ها و خدمات شهری برای کلیه قابل دسترس‌تر و کاربر پسندتر خواهند شد و شامل تمام نیازهای مردم، از جمله افراد دارای معلولیت است.
حتی محرومیت در میان افراد دارای معلولیت دربحث گردشگری شهری حائز اهمیت است و زمانی که گروه های مهمی مانند افراد دارای معلولیت از مشارکت مستثنی شده اند، شهرهایی که به اقتصاد گردشگری وابسته هستند نیزمتضرر خواند شد.
اسناد بین المللی مربوط به معلولیت در برنامه جهانی، اقدام در مورد پیشبرد کیفیت زندگی شهری افراد دارای محدودیت جسمی را بعنوان وسیله ای ضروری برای «مشارکت کامل» و «برابری» مطابق با قوانین استاندارد و یکسان سازی فرصت برای افراد دارای معلولیت و “دسترسی” همه اقشار را مشخصاً تأکید میکند.
افراد دارای معلولیت یا با ادبیات شیواتر افراد دارای محدودیت جسمی، با مواردی مواجه می شوند که منجر به نرخ نامتناسب آسیب دیدگی اجتماعی می شود، و طرد شدن از فضاهایی که برای همگان قابل استفاده است و یا عدم برخورداری از بعضی مواهب و همه چیزهایی که بسیاری بدیهی می پندارند تأثیر زیادی بر زندگی و روحیه این طیف از ساکنین شهر می گذارد و اهتمام برنامه ریزان را در لحاظ کردن کلیه عوامل مؤثر در بهبود کیفیت زندگی همه اقشار شهری از جمله شهروندان دارای محدودیت جسمی را می طلبد.
دیدگاهتان را بنویسید