صداقت در گفتار

حرف‌های خوب و شرایط نامطلوب

 ۶ نامزد ریاست جمهوری که هر کدام با نسخه  های از پیش کارشناسی شده به مناظره دعوت شدند بیشتر از راهکارهای اقتصادی سخن گفتند و بعضا به زبان  های مختلف همه یک هدف را دنبال کردند و آن اینکه مشکل اقتصادی را حل می  کنند، به تورم پایان می  دهند، سرمایه  گذاران را به سرمایه  گذاری تشویق می  کنند، با همه کشورهای دنیا روابط دوستانه برقرار می  کنند، موانع را از پیش روی برمی  دارند و از منابع موجود به نفع مردم، برای مردم و با مردم استفاده می  کنند. جلو مفاسد را می  گیرند.

مدیران ناکارآمد را برکنار می  کنند و نهایتا گلیم عریض و طویل بافته شده در سالیان را می  شکافند و از نو می  بافند و چه و چه …!

اما هیچ کدام نگفتند برای تحقق خواسته  ها و اهدافشان چگونه تغییر ایجاد می  کنند؟ حتی بعضی  ها صراحتا گفتند طرح جدیدی ندارند و همان راه شهید رئیسی را ادامه می  دهند.

یعنی همان روند گذشته که در بعضی موارد موفق نبوده از جمله مقابله با تورم و گرانی و کاهش ارزش پول ملی را دنبال می  کنند که با تخیل  ها و طرح و برنامه  های بیشتر شفاهی و نه تدوین شده جور در نمی  آید، یعنی راهی جدید را پیش رو ایجاد می  کنیم اما شرایط برای طی کردن این راه را نداریم. پس همان راهی را که گذشتگان رفتند می  رویم هرچند می  دانیم نتیجه همان و یا بدتر خواهد شد.

و اما بعد؛ هر یک از نامزدهای ریاست جمهوری که در حسن نیت آنها و علاقه  شان برای خدمت کمتر باید شک کرد به خوبی می  دانند که اگر راه گذشتگان آنها را به مقصد نرسانده و برعکس از تحقق اهداف اقتصادی و فرهنگی دور کرده است را نباید انتخاب کنند و راه دیگری با روش دیگری باید طی کنند اما نباید غافل بود که قبل از ایجاد راه جدید باید تمامی راه  های انحرافی را مسدود کرد و شرایط را تغییر داد تا بتوان از تداخل و مزاحمت راه  های دیگر پیشگیری کرد.

یعنی سقف بشکافیم و طرحی نو دراندازیم. سئوال: آیا در شرایط فعلی چنین چیزی امکانپذیر است؟ اقتصادی که یک شبه خراب می  شود و چند ساله آباد نمی  گردد با رفرم و اصلاح جز آنکه شکل شتر، گاو، پلنگ به خود می  گیرد درست نخواهد شد.

به طور قطع ضربه  های اساسی و محکمی که به اقتصاد ایران وارد شده است، تحریم، جنگ ۸ ساله، فرار سرمایه، فرار نیروی انسانی کارآمد و تحصیلکرده و تغییر رفتار در مردمی بوده که پیوسته شاهد فاصله عمیق طبقاتی و فقیر شدن بیشتر فقرا و قوی  تر شدن اغنیاء بوده  اند.

تارهای تنیده ریاکاری، تقلب، کلاهبرداری و فریب در فرش پهن شده اقتصاد را نه می  توان از پیکره آن جدا کرد و نه می  توان به آن رنگ و لعاب مصنوعی داد. اما می  توان آن را کنار گذاشت و فرشی دیگر بافت.

با طرح و نقشه  ای که با شرایط اقتصادی جهان هماهنگ باشد، زیرا ما نمی  توانیم خود را جزیره  ای فرض کنیم که در آن خودکفا شویم و تمامی راه  ها به دیگر نقاط دنیا را ببندیم.

این سخن به معنای این نیست که عملا در اشکال مختلف غرب یا شرق در بیائیم و رها کنیم تمامی دستاوردهای فرهنگی، ارزشی، انقلابی و نظامی خود را بلکه می  توانیم با تعامل و ایجاد روابط حسنه موانع از جمله تحریم  ها را از پیش روی برداریم و همانند کشورهای دیگر آزادانه به داد و ستد و تجارت و بازرگانی بپردازیم.

اما یادمان نرود که این خواسته ما یک طرف قضیه هست و خواسته دولتمردان غرب و شرق در طرف دیگر مثل دو کفه ترازو که نمی  تواند یک طرف سنگین و طرف دیگر سبک باشد.

هنر دیپلماسی و روابط خارجی است که می  تواند در ترازوی ارتباطات و داد و ستدها تعادل ایجاد کند پس ما به یک تفاهم بین  المللی نیاز داریم. یعنی دو طرف یکدیگر را فهم کنند و به اهداف هم نزدیک شوند و به معامله برد برد فکر کنند و از تشدید چالش  ها و سخت گیری  های راه  بندان پرهیز نمایند.

اگر بنا باشد در به همان پاشنه قبل بچرخد، پس باید تبعات آن را قبول کنیم و فشار بیشتر را بر مردم توجیه نماییم و بگوییم استقلال بهای سنگینی دارد که باید پرداخت کرد و راه گریزی نیست زیرا شرایط انقلابی بودن ایجاب می  کند که چنین باشیم. مثل کوبا و کره شمالی.